Μαρία Μπούχλη-[άτιτλο]

Το βράδυ, να με ακούσεις,
σαν έρθω να σταθώ στην καγκελόπορτα
όπως οι απλοί επισκέπτες.
Θα δω το φως στην κάμαρα σου
και με παιδιάστικη χαρά θα σε φωνάξω
μια και δυο φορές στον ύπνo.
Θά ναι σαν πρώτα όλα εύκολα,
όλα χωρίς εξηγήσεις –αυτονόητα.

Τη νύχτα που ανασαίνει το γιασεμί
κι αχνοφέγγουν τα λουλούδια των κάκτων
-μια και μόνο νύχτα ζούνε-
θα βρεθεί λες ο δρόμος της καρδιάς;
Τη νύχτα που ο ξενύχτης τζίτζικας
μπερδεύει το παραμιλητό του
με τα τρι-τρι των τριζονιών
και οι γάτοι στήνουν αυτί για τα ποντίκια
και τους αναστεναγμούς των ανθρώπων,
εκεί απ΄ έξω θα στέκω κι ας μην ανοίγεις!

Εκεί θα περιμένω με το θάρρος του υπνοβάτη,
που τρομάζει τους ξυπνητούς
περπατώντας με ανοιχτά χέρια και κλειστά μάτια.
Είπες να σε λογαριάζω εχθρό.
Μα πάει καιρός και είμαι έτοιμη για το ίδιο λάθος!