Για τα γλυκά σου μάτια
θέλησα - ωιμέ - να ζήσω,
ν' ανάψω και να σβήσω
σε κόσμο πεταχτό'
εγώ το φως τους να 'μαι,
αυτά να 'ναι το φως μου
στου αμίλητου αυτού κόσμου
τον ίσκιο τον πηχτό.
Παιδιάστικα ως τα βύθη...
να βλέπω την ψυχή τους
και κάθε αθώα ευχή τους
στη θεία φωτοβολιά'
κι όταν στην άρπα επάνω
πεθάνουνε τα χέρια,
να γίνουν κείνα αστέρια,
και γω ουρανού αγκαλιά.
Πυθμένες, Κέδρος 1975.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου