Βάσος Κυβέλος-Πέντε Ποιήματα

Όταν γαλήνη

 Όταν γαλήνη θ' απλωθή στο ερημικό ακρογιάλι

Και θα κοπάση η θύελλα και των στοιχειών το μένος,

Όταν τ΄ αστέρια θα φανούν στον ουρανό και πάλι

Κι' ο κάμπος μέσα στ' όνειρο θα μείνει βυθισμένος,

Τάχα θα διώξη κι η καρδιά τη μπόρα, τη μαυρίλα· 

Κι ως μες στη φύση θ' απλωθή στους κόλπους της το φως,

Ή θε να πέση να σβυστή σε μαραμένα φύλλα

Που τα σωριάζει μέσα μου μιας τρυκιμιάς αχός;...

Βραδινές συμφωνίες

Ούτε μιλιά

Στη σιγαλιά

Της νύχτας δε γροικιέται

Κι' όλη η γη 

Μες στη σιγή

Γλυκοαποκοιμιέται...

Κάποιο φιλί

Μόνο φιλεί

Μ' ολολυγμούς τα αιθέρια

Σαν να υμνεί

Μ' ώρια φωνή

Γη κι ουρανό κι αστέρια...

Ούτε μιλιά

Στη σιγαλιά

Της νύχτας δε σκιρτάει

Και στα κλαδιά

Και στη καρδιά

Φως φεγγαριού γελάει...

Στροφές

Λαλούν πουλιά

Στη σιγαλιά

Του πλάνου δειλινού,

Και βλέπω πως

Γελά το φως

Στο πλάτος τ' ουρανού...

Ηχούν βιολιά

Στη σιγαλιά

Σκορπιούνται στις καρδιές,

Κρυφή χαρά,

Παθών φτερά,

Και ρόδων μυρωδιές...

Κάποια φιλιά

Στη σιγαλιά

Θερμά, παθητικά,

Κι ένας αχός

Σ' ονείρων φως

Λικνίζει μας γλυκά.

Τρελλός ο νούς

Σ' αλλαργινούς

Ανθότοπους σκιρτά,

Σαν το πουλί

Τ' άνθη φιλεί

Κι' ακούραστα πετά...

Μα ξάφνου να!

Πέφτει ξανά

Σκοτάδι δω στη γη,

Κι άκου!- Θρηνεί

Κάποια φωνή

Στου πάθους τη σιγή...

Βαρκαρόλα

Σαλπάρισε η βάρκα μας και λάμνει

Στης θάλασσας τα διάφανα νερά

Με τα λευκά - κατάλευκα φτερά

Ξανοίγεται μακραίνει απ' το λιμάνι...

Είναι γαλήνη ατέλειωτη τριγύρω

Το κάθε τι μας γνέθει, μας γελά,

Μας νανουρίζει η θάλασσα απαλά,

Και της αγάπης μας μεθά το μύρο...

Οι πόθοι μας φουσκώσαν το πανάκι

Και τ' άγνωστο μας τράβηξε μακριά

Σαν απαλή γραμή χαθ' η στεριά,

Μας κοίμησε γλυκά το μελτεμάκι...

Και τώρα που ξυπνήσαμε καλή μου

Δεν βλέπω πια τον όμορφο γιαλό

Εχάθη τ' όνειρό μου το στερνό,

Δέος πλακώνει μαύρο στη ψυχή μου...

Σκοτάδι

Ξεψύχησεν ο ήχος του βιολιού

Νοσταλγικά και λυπημένα

Ίσως για κάποια περασμένα,

Ίσως για κάποιο δείλει του Μαγιού...

Ήταν σαν ήχος πουσβυσε φιλιού

Μες στη νυχτιά παράξενα, θλιμμένα,

Κι' υψώθηκε σ' αστέρια νυσταγμένα

Σαν απαλό τιτίβισμα πουλιού.

Είχε παρμένο κάτι απ' τη ζωή μου

Η πονεμένη κείνη δοξαριά

Κάτι που ζούσε μέσα στην ψυχή μου,

Και τόχασα σαν έσβυσε μακριά...

Κι ίσως τρελλός, με θρήνο, κάποιο βράδι,

Να το ζητώ κι εγώ μες στο σκοτάδι...

Βάσος Δ. Κυβέλος, Κάποιες ώρες, κάποια λόγια. Αθήνα 1932. 

[Η συλλογή του Βάσου Δ. Κυβέλου, αγνώστων λοιπών στοιχείων, βρέθηκε τυχαία στα χέρια μου. Ο ποιητής ενδεχομένως να καταγόταν από τα Κυβέλεια (άλλοτε Γαρμπελιά) Μάνης. Η σκαναρισμένη φωτογραφία βρισκόταν στο εσωτερικό του βιβλίου. Πέραν των επαναλήψεων και των κοινών τόπων, που συνέχουν κι άλλους ποιητές του Μεσοπολέμου, ανίχνευσα την αύρα μιας λησμονημένης λυρικής φωνής.]