Κώστας Καρυωτάκης-[Τί να σου πω, φθινόπωρο…]

Τί να σου πω, φθινόπωρο, που πνέεις από τα φώτατης πολιτείας και φτάνεις ώς τα νέφη τ’ ουρανού;Ύμνοι, σύμβολα, ποιητικές, όλα γνωστά από πρώτα,φυλλορροούν στην κόμη σου τα ψυχρά άνθη του νου. Γίγας, αυτοκρατορικό φάσμα, καθώς προβαίνειςστο δρόμο της πικρίας και της περισυλλογής,αστέρια με το μέτωπο, με της χρυσής σου χλαίνηςτο κράσπεδο σαρώνοντας τα φύλλα καταγής, είσαι ο άγγελος της φθοράς, ο κύριος του θανάτου, ο ίσκιος που, σε μεγάλα βήματα φανταστικά,χτυπώντας αργά κάποτε στους ώμους τα φτερά του,γράφει προς τους ορίζοντες ερωτηματικά… Ενοσταλγούσα, ριγηλό φθινόπωρο, τις ώρες,τα δέντρα αυτά του δάσους, την έρημη προτομή. Κι όπως πέφτουνε τα κλαδιά στο υγρό χώμα, οι οπώρες,ήρθα να εγκαταλειφθώ στην ιερή σου ορμή. Πηγή: Ελεγεία και Σάτιρες, «Ελεγεία»  [Δεύτερη Σειρά].