Οι λέξεις μου είναι ξύλινες. Τις βάφω μαύρες, τις κρεμάω με προσοχή απ' το ταβάνι. Ο αέρας των ημερών περνάει απ' τα παράθυρα, κουνώντας τις αδέξια. Έξω και μέσα στο δωμάτιο είναι νύχτα, ακούω μόνο το νωθρό τους θρόισμα καθώς στριφογυρνάνε. Καμιά φορά χτυπιούνται μεταξύ τους, και τότε βγαίνουν ήχοι αναπάντεχοι: καμπάνα σε κωμόπολη που απλώνεται φωτιά - ρόγχος αρρώστου που τού τρώει ο χρόνος το λαρύγγι - βιολί από τα νύχια ενός πουλιού - έκρηξη σ' ένα εργοστάσιο με τέσσερις νεκρούς κι εξήντα τραυματίες - πιστόλι να εκλιπαρεί- γέλιο να κλαίει.
Το θα και το να του θανάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου