Ἄν εἶναι ἀλήθεια, δέν ξέρω νά εἰπῶ,
νιώθω πάντως συχνά ἕνα φῶς κ’ ἕνα βάρος
δυσανάλογο μέσα μου: Ἕναν κόσμο
νεφοσκεπή, μι’ ἀπλαστούργητη φωταψία.
Συλλογίζομαι τότε πώς ἀκόμη δέν ἔγινε
ἐκείνη ἡ μεγάλη ἔκρηξη, ὁπότε
οὔγιες φωτός θά καλύψουνε τό σκοτάδι
καί τό χάος θ’ αρχίσει λίγο – λίγο
νά συρρικνώνεται, ὥσπου στό τέλος
νά μείνει στή θέση του (φῶς ἐπουράνιο
σ’ ἐπίγειο κρούσταλλο) ἕνα ἄνθος
καί μόνον διάφανο: ὁ Λόγος.
ΗΛΙΑΚΟΣ ΛΥΧΝΟΣ, 1984,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου