Τάσος Παππάς - Κουκαρατσέα

 

Μαύρο χιόνι η νύχτα κατεβαίνει

Στο αίμα μου, ποιος άναψε εδώ χάμου

Μια φωτιά, που τρώει και δε χορταίνει

Καίει, μα δε ζεσταίνει την καρδιά μου!

Τα μαλλιά της ρίχτε να φουντώσει

Τούτη η φλόγα, ρίχτε τα φιλιά της

Να ψηθούν στη θράκα, έχω παγώσει

Ν’ αγκαλιάζω μόνο τ’ όνομά της!...

Το φεγγάρι σέρνει, σαν μαγνήτης,

Τα νερά της λίμνης, κι από πάνου

Τα βουνά, σαν ήχοι ενός τυμπάνου,

Πέφτουν στην υδάτινη ψυχή της.

Έννοια σου τρελή Κουκαρατσέα,

Κι ένα ωραίο μονόπετρο από πάγο

Κι αίμα, αυτή τη νύχτα σου φυλάγω

Και θα σου πηγαίνει τόσο ωραία!

Με μια βλεφαρίδα έχουνε δέσει

Φεγγαριού το μάτι του, – φαντάσου

Με τι νοσταλγία θα το φορέσει

Στο μικρό της δάχτυλο η καρδιά σου!

Κι έτσι αργά, ποτίζοντας τα φύλλα,

Κι ως τη ρίζα, πέφτοντας σα στάλα

Μέλι απ’ το λεπίδι, τα μεγάλα

Βάθη θα σου ανοίξει της Τζουαλίλα.

Στάζει απ’ το μαχαίρι μου ένας τόσο

Ήπιος ύπνος, παίζει στα νερά του

Το φεγγάρι , δείχνοντας ως κάτου

Το βυθό που πάω να σ’ ανταμώσω!

Τάσος Παππάς, Τραγούδια του Παθανάρες (1948)