Βύρων Λεοντάρης - [άτιτλο]

Να φυλάμε τους καταλόγους των βιβλίων
να τους φυλάμε όπως παληές φωτογραφίες και κιτρινισμένα γράμματα
Είναι είδος που χάνεται και θα εκλείψει
καθώς ο ουρανός του πνεύματος σκεπάζεται σιγά σιγά από ηλεκτρονι-
κή οθόνη


Είναι ο τελευταίος ανθρώπινος τρόπος μνημόνευσης
κατάστιχα όπου τα βιβλία
Παρ’ όλον το ναρκισσισμό επιτύμβιων επιγραφών
έχουν ξεχάσει πια διαμάχες
κι αντιζηλίες σε βιτρίνες βιβλιοπωλείων και σε στήλες κριτικής
Βιβλία ένδοξα
βιβλία αφανή
βιβλία αυτόχειρες
βιβλία με φανταχτερή ή φτωχή εμφάνιση
όλα σε μελαγχολική παράταξη τιμωρημένων

Η ύπαρξη των βιβλίων είναι αξιόποινη
Διασαλεύουν τις καρδιές και το μυαλό
γι’ αυτό και πάντα τιμωρούνται
– αυτά που δε διαβάζονται γιατί δε διαβάζονται
όσα πολυδιαβάζονται γιατί κακοδιαβάζονται

Να φυλάμε τους καταλόγους των βιβλίων
να τα θυμόμαστε
όταν θα ’ρθει καιρός που θα ’χουμε πια στερηθεί
κι επιθυμία και μπόρεση για ενθύμηση
Μνήμη απάνθρωπη κι απέραντη θα μας σκεπάζει
κανένας συγγραφέας δε θα ’ναι άγνωστος
κανένας ξεχασμένος
οι άνθρωποι δε θα διαβάζουν πια
θα βλέπουν
κι ύστερα ούτε θα βλέπουν
θα κοιτάζουν μόνο
– comruters συγγραφείς computers αναγνώστες

Τώρα που διαλύονται κι οι τελευταίες μικροσυγκεντρώσεις
του αναγνωστικού κοινού
να φυλάμε τους καταλόγους των βιβλίων
να τους μαζεύουμε σκισμένους τσαλαπατημένους απ’ τους ίδιους
τους τους ύμνους
Είναι τα τελευταία καταφύγια όπου τα βιβλία
μπορούν ακόμα να θυμούνται
τι ήταν πριν γίνουνε βιβλία
Βύρων Λεοντάρης