Ηλίας Λάγιος - Ποιήματα

 {..κατανυκτικώς}

.
Σ’ αυτό το διψασμένο το ξενύχτι,
σπαράζω,σαν το ψάρι μες στο δίχτυ.
Το ξέρω.Απόψε θα με σώσει η τέχνη.
Παραμιλώ.Γαμώ την ομορφιά σου.
.
════════════
.
(συλλογή Ασκήσεις Ι — ΙΧ)
.
Τραγουδώ την Αθήνα την ιοστέφανον,το έφηβο Παρίσι,
το Πεκίνο των τριακοσίων γενεών,τη Μόσχα με τα σαμοβάρια της,το σιωπηλό
Τουμπουκτού,το Σίδνεϋ,το γκρίζο Λονδίνο,τη Βαγδάτη λουσμένη μ’ αστέρια,
το Δελχί,τη Βιέννη,το Χαρτούμ,τη Ζανζιβάρη των σουλτάνων,το Κεμπέκ,
την εκπάγλου καλλονής Έδεσσα,την Πράγα,το Κατάρ,την Καμπέρα,τη Λίμα,
το Τόκιο,τη Νέα Υόρκη,την Άρτα
κενοτάφιο και ροδώνα της ανθρωπότητας.
.
Τραγουδώ τον Έκτορα,τον Αλκιβιάδη,τον Κατιλίνα,τον Βρούτο,
τον Ροβεσπιέρο,τον Σαιν Ζυστ,τον Λασάλ,τον Μπακούνιν,τη Λούξεμπουργκ,
τον Βελουχιώτη,τον Γκεβάρα.
.
Τραγουδώ το Νείλο,τον Ευφράτη,τον Αμαζόνιο,το Μιζούρι,τον Άραχθο
το μέγα ποταμό,τις λίμνες,τους ωκεανούς,όλα τα νερά,
τραγουδώ τα δάση,τα βουνά,
παν ορατό και μέγα.
.
●▬▬▬▬▬▬▬●
.
(συλλογή Έρημη Γη)
.
Η νύχτα άπλωσε ξανά,υποταγμένη,εντροπαλή,
και βρόντησεν ο κεραυνός το μέγα γράμμα.
Ε
Επανάσταση: Τι έχουμε προσφέρει;
Σύντροφε,τρανεύει το αίμα την καρδιά μου.
Η ωραία τόλμη μιας ζωής εξεγερμένης
που μια αρχαία φρόνηση ποτέ δεν θ’ αναιρέσει
μ’ αυτή,μόνο μ’ αυτήν,έχουμε υπάρξει
που κανείς δε θα αναφέρει στα παιδιά μας.
Και μόνο εμείς θα ξέρουμε με το τριζόνι νεκροπομπό.
Κι αύριο μια χασισωμένη ανθρωπότητα να δημιουργεί
με το ίχνος των κορμιών μας.
Ε
Έρωτας: Άκουσα τα βήματά σου
ένιωσα το χέρι σου στο χέρι μου.
Με την άρνησή του άλλου,βεβαιώνοντας τη
φυλακή σου.
Με τη μοναξιά του άλλου,σακατεύοντας τη
φυλακή σου.
Μόνο τώρα που πήρε να φεγγίσει,ένα δάκρυ
για μια στιγμή ζωντανεύει τον τρόμο Πηνελόπης.
Ε
Ελευθερία: Το πλοίο ανταποκρίθηκε
χαρούμενο,στο χέρι που το στρέφει.
Η πρόσκληση ήταν γαλήνια,κι η καρδιά σου
ανταποκρίθηκε
χαρούμενα στην πρόσκληση,κυβερνημένη,
κυβερνώντας
την ύστατη κυριαρχία.
.
●▬▬▬▬▬▬▬●
.
(συλλογή Έρημη Γη)
.
Βγήκα απ’ το αμφιθέατρο.
Ξυπνώντας,πίσω μπρος και πλάι μου τα πλήθη.
Να βγάλουμε τον κόσμο από την τάξη του.
Λύκε,λύκε είσαι εδώ;
Γαίαν παμμήτειραν αείσομαι,ηυθέμεθλον.
Άνδρ’ αγαθόν περί ή πατρίδι μαρνάμενον.
Γιούχα και πάντα γιούχα των πατρίδων.
Ξηρά οστά όντα ανθρώπινα,εν αυτοίς σάρκα
ανέδειξα και ψυχήν.
.
Επανάσταση.Έρως.Ελευθερία.
Θάνατος. Θάνατος.
Αθάνατος.
Σύντροφοι.
.
●▬▬▬▬▬▬▬●
.
(συλλογή Μουζικούλες)
.
Ιδού,λοιπόν εγώ,φτασμένος
εκεί που σώθηκαν τα νιάτα μου.Μην έχοντας
τίποτε για δικό μου,μην κατέχοντας
καν υλικά αγαθά.Ν’ αναλογίζομαι το τίμημα
της άλλοτε χαράς.Ζυγίζοντας και κρίνοντας
τις πράξεις και τα έργα μου.
Ζυγίζοντας και κρίνοντας.
Ω σκοτάδι,σκοτάδι,σκοτάδι
στριγγή πνευματική καταχνιά,άναστρε θόλε,ευλογημένη
δύναμη που ήσουν κι όχι πια, φτωχή κι αλλοιωμένη
υπόμνηση της δύναμης,φωνή που υπομένει,
κουλή,ταγγισμένη φωνή,χρυσοκέντητο ξεσκισμένο υφάδι,
γρατσουνισμένη πυρά,λιγδιασμένη πηγή,σταματημένο χάδι,
μαρτυρικό κι ανήμπορο,νέκυιο σημάδι,
ανύποπτη έκταση των χεριών στην οικουμένη.
.
●▬▬▬▬▬▬▬●
.
ΥΓ
{..κατανυκτικώς}
.
Αναλογίζομαι αν ο Κύριος των δυνάμεων μπορέσει,κάποτε,να με συγχωρήσει.
Γνωρίζω,όμως,ότι εγώ δεν θα συγχωρέσω,ποτέ,Αυτόν.
.
●▬▬▬▬▬▬▬●▬▬▬▬▬▬▬●
.
*Ηλίας Λάγιος,συγκεντρωτικός τόμος Ποιήματα,εκδόσεις Ίκαρος,2009.

**Αναδημοσίευση από τη σελίδα της Anna Doulia στο facebook.