Μ. Καραγάτσης - Η Μεγάλη Χίμαιρα (απόσπασμα)

 Ακουμπάει το βιβλίο στο κομοδίνο, σβήνει το φως και κλείνει τα μάτια. Μα ο ύπνος αργεί να έρθει. Αναπολεί τις συνομιλίες της με το μικρό κουνιάδο. «Νοήμων, καλλιεργημένος, λεπταίσθητος. Στο αριστοκρατικό βιολογικά σάρκινο περίβλημα φωλιάζει ηθικός κόσμος αριστοκρατικός. Δεν μπορώ να μη θαυμάσω το κριτικό πνεύμα που συνοδεύει την πλατιά του καλλιέργεια. Κι είναι μόλις είκοσι χρονών! Το σημαντικότερο όμως σ’ αυτόν είναι η νοοτροπία του, η τόσο πρωτότυπη και διεισδυτική, αλλά και ορθολογικά πειθαρχημένη κάτω απ’ τον αρμονικό συνταυτισμό της γνώσης με το συναίσθημα. Όταν ζούσα στη Γαλλία πάντοτε ξεχώριζα τους μελαχρινούς Γάλλους -τους θερμούς μεσογειακούς, που έδιναν κάποιο νεύρο στη βορεινή ηρεμία της φυλής. Εδώ στην Ελλάδα θα πρέπει να προσέχω τους ξανθούς, που με τη στοχαστική ψυχραιμία τους αντισταθμίζουν τον άκριτο κάποτε αυθορμητισμό της ράτσας.»

Άνοιξε τα μάτια μες στο σκοτάδι. Της ήταν αδύνατον να κοιμηθεί. Και πάλι παραδόθηκε στις σκέψεις: «Μου γίνηκε πραγματικά συμπαθητικός, αγαπητός. Εκλεκτικές συγγένειας… Αν ήμουν Ελληνίδα, θα έπρεπε να τον αγαπούσα, επειδή είναι αδελφός του άντρα μου. Αλλά δεν είμαι… Μου είναι αγαπητός σαν άτομο, ξέχωρα από κάθε οικογενειακό δεσμό. Το νόημα της οικογένειας… Αυτό που λέγεται οικογένεια δεν ο γνώρισα ποτέ. Ένας πατέρας που έλειπε έντεκα μήνες τον χρόνο, πριν εξαφανιστεί ολότελα με το θάνατό του. Μια μητέρα πόρνη… Τώρα πρέπει να ανασυγκροτήσω την τη λαχτάρα μου για οικογένεια. Ν’ αντικρύσω τον Γιάννη σαν σύζυγο κι όχι σαν εραστή.  Να παραδεχθώ τη μητέρα του για μητέρα μου, τον αδερφό του για αδερφό μου. Να περιπλεχτούν τα τέσσερα αίματά μας με τους συμβολικούς τέσσερες τοίχους τούτου του σπιτιού. Ν’ αφομοιώσω τη νοητική κι αισθηματική παράδοση που συγκροτεί τον άνθρωπο της ελληνικής φυλής. Πρέπει. »

Ο Γιάννης ξύπνησε. Ένιωσε το θερμό χέρι του ν’ αναζητάει το κορμί της. Τρεμούλιασε · και σφάληξε τα μάτια…