Μέσα μου μια επιφάνεια γλιστερή
και πάνω της παγοδρομεί η ψυχή μου.
Τι εύθραυστα όλα αυτά, φως,
γυαλιστερές πατημασιές
ένα τραγουδάκι ελαφρό που ακούγεται
να βγαίνει αμυδρό απ’ το υπόγειο τέλος.
Όπως σηκώνω το πόδι
η γρατσουνιά στον πάγο
το πιο φοβερό μου θυμίζει:
πόσο λεπτούλα είναι η επιφάνεια.
Σταματάω τότε την πιρουέτα στον αέρα,
η άβυσσός κι εγώ γινόμαστε ένα,
γλιστράω αρτιμελής και φεγγοβόλα
σαν μόλις να βγήκα απ’ το καζάνι της ύπαρξης
οι πάγοι λιώνουν στον καύσωνα της φαντασίας
και βρέχει στη ζωή μου πρασινάδα.
ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ
[Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΑΣΑΝΟ ΤΗΣ ΥΛΗΣ]
[Η Ποίηση είναι το βάσανο της ύλης κι η μουσική παρηγοριά του άυλου. Χαϊδεύεται ο κόσμος με ήχους μα τα εξαπτέρυγα οι λέξεις θλιβερά λικνίζονται στο παγωμένο Πάσχα. Ασφόδελος το χέρι σου σε στάση αναπαμού, ο Μπαχ κι εσύ απρόσιτος χωμένος στη ντροπή της πιο προσωπικής ευτυχίας με τα υγρά σου χείλη βαμμένα το ροζ της αθανασίας γλυκά ακουμπισμένα στον αέρα… Όχι, κανείς δεν σε πικραίνει πια μεσ’ απ’ τα λόγια ούτε εγώ σαν λαχάνιαζα το όνομά σου πάνω στο δέρμα σου. Μουσική… Οι φθόγγοι των αγγέλων δεν είναι νοητοί αλλά ολοκάθαρα ακούγονται οι παραγγελιές του θεού στα ανοιχτά λουλούδια με τους ύπερους ολόστητους να διαπερνούν τη μέρα
Ποιήματα: 1978-1985 - Σελίδα 28
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου