Λεωνίδας Ζενάκος - Ποιήματα

 

ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ

Ποιος ξέρει αν εδώ που ήρθαμε

δεν είναι για θάνατο.

Ο φόνος γλίστρησε, κύλησε στη γωνιά - μια κάθετη γραμμή

που κατεβαίνει από ψηλά

δείχνοντας την άλλη μεριά του μυαλού σου.

Προσοχή! Άσπρο και μαύρο

άσπρο και μαύρο

άσπρο και μαύρο.

Για να τελειώνεις

θέλεις ακόμα

δέκα - δεκαπέντε χιλιόμετρα ποίηση

τα μέσα έξω

ακριβώς όπως το νόμισμα απ' τη μεριά που δείχνει

θάνατο. Άσπρο και μαύρο.

Εδώ τα χρώματα δεν τα πρόσεξες.

Αυτό το κόκκινο κινδυνεύει να πέσει

να γκρεμιστεί και να γεμίσει την κάμαρα

αίμα.

Επί σκοπόν!

Πυρ!

Γύρισε να μας πεις πώς έβγαλε η μάντρα θειάφι

και σκόρπισε τα παιδιά

πώς τέντωσες έτσι την απελπισία ως το τέλος.

Το μαύρο τελειώνει

Το άσπρο  σκληρό σα χιόνι που πατήθηκε από τέσσερις

      μελλοθάνατους εικοσιδυό χρονώ.

Ξάφνου γλιστρούν γλυκά τ' αστέρια

στον ώμο του λοχαγού

κι η αστραπή κατάστηθα

σαν τελευταίο φιλί πριν απ' τον ύπνο.

                                   *

ΕΞΗ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

                      1

Του ξένου το φθινόπωρο μαρμάρωσε τις πόρτες

που η νύχτα τις πρόλαβε μισάνοιχτες

Του ξένου το φθινόπωρο μ' ένα φεγγάρι κρύσταλλο

μ' ένα φεγγάρι σαν το δόντι του νεκρού.

                      2

Έξω απ' τον τοίχο σου

Έξω απ' το δικό μου τοίχο

Έξω απ' τον τοίχο όλου του κόσμου

ο θάνατος σ' εκλιπαρεί με μια πετσέτα λαδωμένη

μ' ένα προσόψι αίμα

με δέκα κόκκινες φωτιές μαύρο ψωμί και φρίκη

μ' ένα φεγγάρι μάρμαρο

μ' ένα φεγγάρι σα φιλί του σκοτωμένου εχθρού σου.

                        3

Κλείστε τις πόρτες κλείστε καλά

μην τύχει κ' έμπει ο θάνατος

μην τύχει κ' έμπει η φρίκη

μην τύχει κ' έμπει το ψωμί

και μαλακώσουν τα σαγόνια

και δεν μπορούν τα δόντια μας

να σφίξουν το μαχαίρι.

                          4

Πώς έγινε

και φύτρωσαν

τόσα καρφιά στο χώμα της πατρίδας

και τυραννούν

τα πέλματα

                        5

Τούτο το καλοκαίρι βάστηξε πολύ

και δε μας έφτασε η ζωή μας να το ζήσουμε.

Τούτο το καλοκαίρι στάθηκε

σκληρό

δεν τ' άντεξαν οι πέτρες.

                        6

Φυλάχτε τον αγώνα

Φυλάχτε τον καλά σαν την κόρη των ματιών σας.

Ο αγώνας δεν είναι καρπός που γίνεται μονάχος

από χρόνο σε χρόνο.

Μπορεί να λείψει άξαφνα με την κακή σοδειά.

Φυλάχτε τον αγώνα

Φυλάχτε τον στους κόρφους σας και στις 

απαντοχές σας

μαζί με τα κομμένα δάχτυλα

και με τ' αραποσίτια.

Πηγή: Ταίναρο, Εκδόσεις Γκοβόστη, 1985.

Πηγή: https://www.facebook.com/giorgos.alpogiannis/posts/pfbid0fRpRaxaD875ConZWqy4LwyYWxC9Wmq68rKU5o2DkdUgL7AmeCz1FotzGQL3yw9ZTl