Από την πόλη Ζίρμα οι ταξιδιώτες επιστρέφουν με αναμνήσεις ξεχωριστές: ένας τυφλός νέγρος που φωνάζει μέσα στο πλήθος, ένας τρελός που σκύβει απ’ την κορνίζα ενός ουρανοξύστη, μια κοπέλα που κάνει περίπατο μ’ ένα πούμα δεμένο με αλυσίδα. Στην πραγματικότητα πολλοί από τους τυφλούς που πάνε χτυπώντας το μπαστούνι τους στα λιθόστρωτα της Ζίρμας είναι νέγροι, σε κάθε ουρανοξύστη υπάρχει κάποιος που τρελαίνεται, όλοι οι τρελοί περνάνε τον καιρό τους στις κορνίζες, δεν υπάρχει πούμα που να μην έχει ανατραφεί για κοριτσίστικο καπρίτσιο. Η πόλη υπερβάλλει: επαναλαμβάνεται ώστε να μείνει κάτι στο μυαλό.
Γυρίζω κι εγώ από τη Ζίρμα: η θύμησή μου είναι γεμάτη από αερόστατα που πετούν σ’ όλες τις κατευθύσεις στο ύψος των παραθυριών, από δρόμους με μαγαζιά όπου κάνουν τατουάζ στο δέρμα των ναυτικών, από υπόγεια τρένα στοιβαγμένα με χοντρές γυναίκες που νιώθουν ασφυξία. Οι σύντροφοι που ήταν μαζί μου στο ταξίδι, αντίθετα, ορκίζονται πως είδαν ένα μονο αερόστατο να πετάει ανάμεσα από τους οβελίσκους της πόλης, ένα μόνο τεχνίτη του τατουάζ ν’ αραδιάζει πάνω στην τάβλα του βελόνες και μελανοδοχεία και διάτρητα σχέδια, μια μόνο χοντρή γυναίκα να κάνει αέρα στην πλατφόρμα ενός τρένου. Η μνήμη υπερβάλλει: επαναλαμβάνει τα σημάδια ώστε ν’ αρχίσει η πόλη να υπάρχει.
Αόρατες πόλεις
Μετάφραση: Ανταίος Χρυσοστομίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου