Το όνομά μου είναι Ζουάο Άνες, ήρθα από το Πόρτο κι είμαι βαρελάς, για να χτιστεί ένα μοναστήρι χρειάζονται κι οι βαρελάδες, αλλιώς ποιος θα έφτιαχνε και θα διόρθωνε τις στέρνες, τα βαρέλια και τους κουβάδες, όταν ο οικοδόμος είναι στη σκαλωσιά και του φέρνουν το δίσκο με το κονίαμα, θα πρέπει να μουσκέψει τις πέτρες με τη σκούπα για να κολλήσουν καλά στην πέτρα που βρίσκεται εκεί και την άλλη που θα καθίσει, και γι’ αυτό έχουν έναν κουβά, και τα ζώα πού θα πιουν, θα πιουν στις καρδάρες… όχι για να το παινευτώ, αλλά δεν υπάρχει άλλη συντεχνία σαν τη δική μου, ακόμη κι ο Θεός ήταν βαρελοποιός (…) για τη ζωή μου δεν έχω πολλά να πω, άφησα την οικογένειά μου στο Πόρτο, τα βγάζουν πέρα μόνοι τους, έχω να δω τη γυναίκα μου δύο χρόνια, μερικές φορές ονειρεύομαι πως ξαπλώνω μαζί της, το πρόσωπο όμως δεν είναι το δικό μου, και την επόμενη μέρα μού πάει πάντα στραβά η δουλειά, θα ’θελα να μ’ έβλεπα ολόκληρο στο όνειρο, αντί για κείνο το πρόσωπο χωρίς στόμα κι έκφραση, χωρίς μάτια και μύτη, ποιο πρόσωπο θα βλέπει η γυναίκα μου σ’ αυτή την περίπτωση, δεν ξέρω, μακάρι να είναι το δικό μου…
Ζοζέ Σαραμάγκου, Το χρονικό του μοναστηριού
Απ' το προφίλ του Νίκου Γεωργόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου