Με τί απαλότητα, με τί αβρότητα
φυτείες μύχιες και μοσχοβολισμένες,
σέρνει τα δάχτυλά του πάνω στο δέρμα μου και με παρασέρνει
στο διάστημα, με κομμένη την ανάσα, ίσαμ’ εκεί που το φιλί
κουρνιάζει καμπύλο και επαναλαμβανόμενο,
για να ξεκινήσει μι’ αργή φωτιά
τον ρυθμικό χορό της πυράς
που πλέκεται συνέχεια με ριπές και με έλικες,
καθώς καπνού τυφώνας όλο πηγαίνει κι έρχεται...
Αλλά γιατί μετά
ό,τι μένει από μένα
είναι σκέτος πνιγμός στις στάχτες μέσα
δίχως καν αντίο, δίχως τίποτ’ άλλο απ’ ό,τι κάνεις
για να ελευθερώσεις τα χέρια σου;
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου