Διονύσης Καρατζάς - Ποιήματα

 Θάλασσα

Θάλασσα.
Και τα παιδιά την πνίγουν μέσα στα χέρια τους.
Τόσο μικρό γεννιέται το νερό στα χέρια των παιδιών.
Μικρό το νερό μικρός ο κόσμος
και πόσο μεγαλώνουν τα παιδιά
μετρώντας σταγόνα σταγόνα το νερό κάτω από τον ήλιο
που ξεραίνει ν΄αναστηθεί φως κι ουρανός

Ένας περίπατος

Κάτω στη θάλασσα περνάς
και χορεύει ο άμμος με τον άνεμο
αντρίκια
και σ' ερωτεύονται.
Η δόξα σου μεγάλη σαν πορτοκάλι
κι εγώ διψάω.

Ο δρόμος του φεγγαριού

Σπάζοντας στα δυο τη θάλασσα βγαίνει το φεγγάρι

και ταξιδεύει στο μικρό βοριά

που ξενυχτάει στα μαλιά σου.

Και όταν κατέβει χαμηλά στην τελευταία δροσιά σου

ώσπου να μεγαλώσουν τα νερά

και συ να με ζητήσεις

[Από την ενότητα Κατερίνα]

ζ'

Στη θάλασσα που μας διψάει

έλα

στη θάλασσα που μας υπάρχει

γείρε

η ωραία μου

κι η αγάπη μου

όπως μιλάς σε γεύομαι

κι όπως σιωπάς σ' ακούω

 Πηγή: Ποιήματα 1972-1997 (1999)