Αισθανόταν το πνεύμα της να εξατμίζεται σαν την ομίχλη στην πρωινή δροσιά. Φαντάστηκε τη χλωμή τρεμάμενη μορφή της να περιφέρεται σαν αερικό στο σπίτι καi κανείς να μην της δίνει σημασία. Το κορμί της βούλιαζε σε ελώδεις εκτάσεις. Ένα παχύρρευστο υγρό την τραβούσε προς τα κάτω, εκεί όπου δεν υπήρχε διαφυγή, κι εκείνη αγωνιζόταν να ξεφύγει.
Ο νους είναι πλατύτερος απ’ τον ουρανό*, είπε στον εαυτό της για να πάρει κουράγιο.
Κοίταξε πάλι έξω. Πήρε βαθιές ανάσες και προσπάθησε να σκεφτεί κάτι όμορφο για να ξεθολώσει. Της άρεσε να περπατά όταν χιόνιζε στο αλσύλλιο ανάμεσα στα δυο σπίτια, αφήνοντας νωπά τα χνάρια της στο μονοπάτι, με την ελπίδα να τα δει η Σου και να την ακολουθήσει. Ήξερε πως οι ελπίδες ήταν μηδαμινές, αφού εκείνη είχε λησμονήσει τα πάντα.
Το ότι δε θα ξανάρθει ποτέ, είναι που κάνει τη ζωή τόσο γλυκιά.**
Ένα έχει μέτρο μοναχό
η αγάπη: την αγάπη.
Μοιάζει ο ήλιος στον τυφλό;
το ίδιο κι αυτή με κάτι.
Πηγή: Κώστας Αρκουδέας, Μυστική Ιθάκη, Αθήνα: Καστανιώτης 2024.
.................................................................................................................................................................
*,** αποσπάσματα απ' το έργο της κορυφαίας Αμερικανίδας ποιήτριας Emily Dickinson, στην οποία έχει αφιερωθεί το κεφάλαιο του βιβλίου Μυστική Ιθάκη «Η φήμη μέλισσα είναι, κι έχει κεντρί».
*** Emily Dickinson, Ποιήματα, Μετάφραση: Κώστας Κουτσουρέλης, Αθήνα: Κίχλη 2023.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου