Οι αλυσίδες που δε θέλω να σπάσω δεν είναι αλυσίδες·
θα γίνονταν όμως, αν τις έσπαζα.
Αν ο άνθρωπος είχε φτερά, θα κατέβαινε κι άλλο.
Χίλιοι ήλιοι μακρινοί δε διώχνουνε τη νύχτα.
Τα μάτια μου είναι βάραθρα, γιατί ήταν πρίν γεφύρια.
Η λάσπη, μόλις χωριστεί από τη λάσπη, δεν είναι πια λάσπη.
Καμιά φορά, τη νύχτα, ανάβω ένα φως για να μη βλέπω.
Τα χέρια σου τώρα πια, σχεδόν χωρίς χώμα. Σε λίγο δε θα φαίνονται τα χέρια σου.
*Από το βιβλίο “Αντόνιο Πόρτσια, Επιλογή από τις “Voces” (Φωνές)”. Εκδόσεις Στιγμή, Αθήνα 1992. Μετάφραση: Ε. Χ. Γονατάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου