η κοιλιά σου είναι μια λιόλουστη πλατεία,
τα στήθη σου δυο εκκλησίες που ιερουργεί
τα δυο παράλληλα μυστήριά του το αίμα,
σε τυλίγει όπως κισσός το βλέμμα μου,
είσαι μια πολιτεία που τη ζώνει η θάλασσα,
ένα μουράγιο που το φως του ήλιου χωρίζει
σε δυο ροδακινόχρωμες μισάδες,
μια αλυκή, πουλιά και βράχια
κάτω απ΄ το νόμο του βαθιού μεσημεριού.
Ντυμένη με τα χρώματα των πόθων μου
περπατάς γυμνή όπως οι λογισμοί μου,
περιδιαβάζω σαν το νερό τα μάτια σου,
οι τίγρεις πίνουν όνειρο μέσα σ΄ αυτά τα μάτια,
το κολιβρί καίγεται σ΄ αυτές τις φλόγες,
περιδιαβάζω το μέτωπό σου σαν το φεγγάρι,
τους λογισμούς σου σαν το σύννεφο,
περιδιαβάζω την κοιλιά σου όπως τα όνειρά σου,
η φούστα σου από καλαμποκάνθια κυματίζει και τραγουδάει
σαν τον άνεμο,
η φούστα από κρύσταλλο, η νερένια φούστα σου,
τα χείλη σου, τα μαλλιά σου, το βλέμμα σου,
βρέχεις όλη τη νύχτα, όλη τη μέρα
ανοίγεις το στήθος μου με τα νερένια δάχτυλά σου,
κλείνεις τα μάτια μου με το νερένιο στόμα σου,
βρέχεις πάνω στα κόκκαλά μου, μέσα στο στήθος μου
βυθίζει ρίζες νερού ένα υγρό δέντρο,
Περιδιαβάζω τη μέση σου σαν ένα ποτάμι,
περιδιαβάζω το σώμα σου σαν ένα δάσος,
σαν ένα μονοπάτι στο βουνό
που καταλήγει σε μια απύθμενη άβυσσο,
περιδιαβάζω τους ακονισμένους λογισμούς σου
και βγαίνοντας από το άσπρο μέτωπό σου
κατακρημνίζεται και θρυμματίζεται ο ίσκιος μου,
περισυλλέγω τα κομμάτια μου ένα ένα
και συνεχίζω δίχως σώμα, στα τυφλά
…
Μετάφραση: Ρήγας Καππάτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου