Τα φύλλα πέφτουν, πέφτουν λες από ψηλά, σαν να ξεράθηκαν οι κήποι τ’ ουρανού· πέφτουν με μι’ άρνηση στο στόμα του κενού.
Και μες στη νύχτα πέφτει η Γη βαριά, από τ’ αστέρια προς τη μοναξιά.
Όλοι μας πέφτουμε. Το χέρι αυτό που γράφει. Κοίτα τους: όλοι χάνονται στα βάθη.
Είναι όμως Κάποιος που την πτώση αυτή στα δυο του χέρια στοργικά τη συγκρατεί.
Μετάφραση: Κώστας Κουτσουρέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου