Η θάλασσα είχε πήξει, δεν κουνιόταν κι η γης, μουλλωμένη κάτω από την ξαγριεμένη αστροβολή, σώπαινε κι αυτή. Μήτε ένα σκυλί δε γάβγιζε, μήτε ένα νυχτοπούλι δε θρηνούσε, βαθιά σιγή. Μια σιγή ύπουλη, επικίντυνη, καμωμένη από χιλιάδες κραυγές τόσο μακρινές, ή τόσο μέσα μας, που δεν ακούγονται. Γρικούσα μονάχα τη βουή που έκανε το αίμα μου χτυπώντας τα μελίγγια και τις βασιλόφλεβες του λαιμού.
«Η μελωδία της τίγρης» συλλογίστηκα ανατριχιάζοντας.
Στις Ιντίες, όταν πλακώνει η νύχτα, ψέλνουν πολύ σιγά ένα θλιμμένο μονότονο σκοπό, ένα άγριο σιγανό τραγούδι, σαν το μακρινό χασμουρητό θεριού -τη μελωδία της τίγρης. Η καρδιά του ανθρώπου ξεχειλίζει ανομολόγητη τρομάρα.
Κι ως συλλογίστηκα τη φοβερή μελωδία, το,στήθος μου άρχισε, σιγά σιγά, να ξεχειλίζει· ξυπνούσαν τ' αυτιά, η σιωπή μετουσιώνουνταν σε κραυγή, τανύζουνταν η ψυχή, καμωμένη κι αυτή από την ίδια μελωδία, και πρόβαινε ανήσυχη έξω από το κορμί, ν' ακούσει.
Ν.Καζαντζάκης, Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου