Κωστής Παπακόγκος-4 Ποιήματα

Σαρκοφάγος

Αντάρα, λιόδεντρο,αστραπή, ζαρκάδι
ασκοθάλασσα, κριθαρόψωμο, λιοπύρι
αγριοκόριτσο, νεραϊδόξυλο, νυχτοπούλι
πεφτάστρι, δραγατσούλα, άλλη άκρη ...

Πέτρες απ' το ασυναρμολόγητο ποίημα -
απ' το βαθύ μνήμα που όποιος προφτάσει
να χτιστεί ζωντανός μες σ' αυτό
με πετροκάραβο πια θα πλέει στον αέρα.

Κωστής Παπακόγκος
από τη συλλογή Χιονισμένος λύχνος, 2012
 

Δειλινό

Διάβαινα σε χορταριασμένο μονοπάτι
και οι λέξεις μου ήταν μιας χρήσης
σαν σπίρτα αναβόσβηναν
όπως αναβοσβήνουν και οι ανθρώποι.

Στο αψηλότερο δέντρο η τσικλιτάρα
έκρουε πού και πού το διαπασών
κι η άρπα του δάσους θρόιζε
τον απόλυτο πόνο της αρμονίας.

Ουρανέ μου, ψιθύρισα, για παίξε
το κόκκινο λαγούτο σου να χορέψω
μήπως και μ' αμνηστέψουν οι θεοί
μήπως και ο Χάροντας μου δώσει χάρη.

Κωστής Παπακόγκος
από τη συλλογή Χιονισμένος λύχνος, 2012

Στιγμές

Ήμουν στο πατρικό μου σπίτι κι έβρεχε,
αντίκρια το λιβάδι και λίγα δέντρα
σκυφτά, φορτωμένα ψιθύρους.

Κοιτούσα πίσω απ' το τζάμι συνεπαρμένος
απ' τις μορφές των νεκρών
που αναβόσβηναν στην πρασινάδα.

Απάνω κρέμονταν τα βυζιά τ' ουρανού
κι αόρατα γοργοδάχτυλα χέρια
άρμεγαν ασταμάτητα τις μνήμες.

Σιγά σιγά η βροχή δυνάμωσε κι ο τόπος
άρχισε ν' ανεβαίνει ενώ εγώ
έπεφτα με ταχύτητα προς το χώμα.

Ήταν σα να 'χε σπάσει ο ανελκυστήρας
κι εγώ ήμουν μες στο θάλαμο.
Η πτώση κράτησε μια ολόκληρη ζωή.

Κωστής Παπακόγκος
από τη συλλογή Χιονισμένος λύχνος, 2012

Σιγή

Νύχτα και οι άνεμοι φευγάτοι
μόνο το γιασεμί
με την αναμμένη του λάμπα
ξυπόλητο περπατάει στο λιβάδι.

Στην αυλή το πηγάδι τηλεσκόπιο
στραμμενο προς της γης τα σπλάχνα -
εκεί 'ναι η Κόρη αστροναύτισσα
και οι πεθαμένοι κράτος.

Κα στα χαμηλά φώτα της ψυχής
ο έρωτας και ο θάνατος
παιδάκια που χαϊδεύονται απαλά
μες στο βαθύ τους ύπνο.

Κωστής Παπακόγκος
από τη συλλογή Χιονισμένος λύχνος, 2012

Πηγή:http://dreaming-in-the-mist.blogspot.com/2014_05_25_archive.html