Παναγιώτης Τζαννετάτος -Το παραμύθι της νεφέλης

Μια φορά και έναν καιρό
είδα πολλά παράξενα σύννεφα
να περνούν έξω από το παράθυρό μου
φέρνοντας μαζί τους
πότε βροχή και πότε καταιγίδα.
Κάποτε είδα
ένα μικρό συννεφάκι
μια τρομαγμένη νεφέλη,
που ταξίδευε
από τη μια ζωή στην άλλη
δίχως προορισμό.
Στάθηκε λίγο στο τζάμι
κοιτάζοντάς με αμήχανα,
τη στιγμή που ο ωραίος κοιμώμενος κόσμος μας
βυθιζόταν σ’ έναν αιώνιο ύπνο μοναξιάς,
μέσα σε αυτή την κρυστάλλινη ζωή
που ολοένα στενεύει.
Έφτασαν μεσάνυχτα και η νεφέλη
πέταξε ψηλά και σκόρπισε στον άνεμο.
Έφτασαν μεσάνυχτα και εγώ
δεν έμαθα το όνομά της.
Έφτασαν μεσάνυχτα και εγώ
δεν έχω τίποτα δικό της,
πέρα από τη μνήμη αυτή.
Όχι, δεν είναι παραμύθι,
μήτε φαντασίες του νου
είναι η πραγματικότητα
που τρομάζει,
σαν εκείνο το μικρό συννεφάκι,
την τρομαγμένη νεφέλη.
Μα ήρθε πια ο καιρός όπως λεν’ τα παραμύθια
και θα ζήσουν τα όνειρα καλά κι εμείς ποιος ξέρει...


Μικροί Εσπερινοί