Τόλης Νικηφόρου, Ίχνη του δέους, ποιήματα

στις πράσινες κερκίδες τ’ ουρανού

το βλέμμα μου κι η καλοκαιρινή σιωπή

ο απομεσήμερο κάτω απ’ τις λεύκες

ήχος ξερός των φύλλων στην πνοή του ανέου

σαν αραιά χειροκροτήματα

στις πράσινες κερκίδες τ’ ουρανού

κι έπειτα, ξαφνικά, το κόκκινό σου φόρεμα

σημαία και λάμψη, εμβατήριο

συμπυκνωμένο φως

και η στιγμή με την κομμένη ανάσα της

τα μυστικά αρχεία του κόσμου

γράφω τους στίχους που ανακάλυψα

στα μυστικά αρχεία του κόσμου.

με τα πρωτόγονά μου σύμβολα

καταχωρώ την προαιώνια μουσική

που οι μέλλοντες αιώνες θα συνθέτουν με αστραπές.

σαν άνεμος στην πέτρα της ερήμου γράφω

τα ονόματ απου δεν προφέρονται.

βυθίζομαι στο απρόσιτο

να ανιχνεύσω τις δικές του λέξεις

το δέος μέσα μου ιχνηλατώ

να ζωγραφίσω το δικό του φως

από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002)

*

κόσμος παράξενος

και μαγικός

ανεξιχνίαστος

μέσα στο πράσινο και το βαθύ γαλάζιο του

μέσα στο κόκκινο

που κάποτε τον γέννησε και τον φωτίζει.

να το που ξεπροβάλλει

ντυμένο την ομίχλη τ’ όνειρο

να τη που αναδύεται

μοσχοβολώνας φρέσκο χώμα η απουσία

κι ο άνεμος με μυστικές φωνές και ξεχασμένες.

κόσμος παράξενος και μαγικός

ανεξιχνίαστος στο φως και το σκοτάδι του

κόσμος εκστατικός

στο ελάχιστό του απέραντος

από τη συλλογή Το μυστικό αλφάβητο (2010)

*

στα μαύρα σύνορα

βαδίσαμε μέρες και μήνες

χρόνια βαδίσαμε σαν μόνο μια στιγμή

μες σε λιβάδια και φαράγγια

και στην πολύβουη ερημιά των πόλεων

κοιτάζοντας τ’ αστέρια ή το χώμα

μα πάντα μέσα στην ομίχλη

ακολουθώντας πάντα τους σταυρούς

που πίσω αφήσαμε

πάντα ρωτώντας και μην παίρνοντας απάντηση

φτάσαμε τέλος στα μαύρα σύνορα

χωρίς ποτέ να ξέρουμε

εκείνον που μας οδηγούσε

χωρίς ποτέ να ξέρουμε

αν θέλαμε να φύγουμε ή να μείνουμε

και αν θα αφήναμε ή θα βρίσκαμε

μια ξένη χώρα ή την πατρίδα

από τα σύνορα λοιπόν σας γράφω τώρα

αυτές τις μάταιες λέξεις στο σκοτάδι

μόνος μου με τους λίγους που απόμειναν

και τυχερός την τελευταία στιγμή

ένα σπασμένο χέρι που μπορώ

να τους απλώσω ή να κρατήσω

από την συλλογή Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα (2012)

 *

κάποτε κάτι

πιστέψαμε σε κάτι κάποτε (τουλάχιτον)

τώρα πιστεύουμε στο τίποτα (έστω)

και αν αυτό το κάτι κάποτε

μας βγήκε τίποτα (λοιπόν;)

το τίποτα του τώρα

ίσως αποδειχθεί κάποτε κάτι

κάτι από χώρα μυστική

του κάτι και του τίποτα

κάτι που εξατμίζεται

ανασυντίθεται και αστράφει (πάλι)

να είσαι καλός

κάτι σαν άγγιγμα ή χαμόγελο

κάτι σαν φύλλο

να είσαι καλός

ανυπεράσπιστος

μπροστά στην αθωότητα

εκστατικός

μπροστά στο θαύμα

αιώνια πιστός στην ουτοπία

στη χώρα που δεν έχει δρόμο

στον δρόμο που δεν έχει τέλος

στο τέλος που δεν έχει ελπίδα

να είσαι καλός

από τη συλλογή Φλόγα απ’ την στάχτη (2017)

Τόλης Νικηφόρου, Ίχνη του δέους, εκδόσεις Ρώμη 2018 

Αναδημοσίευση από: https://strophess.blogspot.com/2018/12/blog-post.html?fbclid=IwAR1zud5UXn8H4orao441d7gbMj5qU7c6y1JVtnKnsZg6EaQF7oqDdcxTy6M