Έμπαινε η νύχτα ύπουλα στο σπίτι
Τόσο αργά που δεν το καταλάβαμε
Οι τοίχοι σκούραιναν
Σκληραίνανε τα πράγματα
Κρυφτήκανε τα πρόσωπα πίσω απ’ τις λέξεις
Σιγά σιγά ξεχάσαμε
και μείναμε δεμένοι στο σκοτάδι
Σκιές χωρίς τα σώματα
και χωρίς να μπορούμε πια να θέλουμε
Αν με ρωτάς πώς σώθηκα
άφηνα πάντα το παράθυρο ανοιχτό
κι όρμησε μες στο σπίτι
η φωνή Του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου