Δεν τα θυμούνται πιά τα τραύματα, δεν έχουν μνήμη,
το σπαραγμό, το αίμα και την παραμόρφωση
βούλιαξαν όλα μαγικά και χάθηκαν.
Ήμερο φως, παρήγορο, φωτίζει τώρα τη μορφή τους
κι αχνό χαμόγελο, αράγιστο και ωραίο.
Μοναχικοί, αλαφροίσκιωτοι, σχεδόν παιδιά
ίσως μόνο μ’ εν’ αδιόρατο παράπονο στα χείλη
κάτοχοι της πιο τέλειας ομορφιάς
οι αγαπημένοι μου κοιμούνται σε απρόσιτα άστρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου