hommage à raveL
η σκιά της λίμνηςαπλώνονταν μέσ’ στο δωμάτιοκαι κάτω από κάθε καρέκλακι’ ακόμη κάτω απ’ το τραπέζικαι πίσω απ’ τα βιβλίακαι μέσ’ στα σκοτεινά βλέμματατων γύψινων προπλασμάτωνακούγονταν σαν ψίθυροςτο τραγούδι τηςμυστικής ορχήστραςτου νεκρού ποιητή
και τότε μπήκε η γυναίκα που περίμενατόσον καιρόολόγυμνημέσ’ στ’ άσπρα ντυμένηκάτω απ’ το φως του φεγγαριούμε τα μαλλιά λυμέναμε κάτι μακριά πράσινα χορτάρια μέσα στα μάτιαπου κυματίζανε αργάωσάν τις υποσχέσειςπου δεν δοθήκανε ποτέςσε μακρινές άγνωστες πόλειςκαι σ’ άδειαερειπωμέναεργοστάσια
κι’ έλεγα να χαθώ κι’ εγώσαν το νεκρό ποιητήμέσα στα μακριάμαλλιά τηςμε κάτι λουλούδιαπ’ ανοίγουν τοβράδυκαικλείνουντο πρωίμε κάτι ψάρια ξεράπου κρέμασανμ’ ένα σπάγγοψηλάστην καρβουναποθήκη
κι’ έτσι να φύγωμακριάαπ’ την οχλαγωγήκαι το θόρυβοτου σκοπευτηρίουνα φύγω μακριάμέσ’ στα σπασμένατζάμιακαι να ζήσωαιώνιαπάνω στο ταβάνιέχοντας όμωςπάνταμέσα στα μάτιατα μυστικά τραγούδιατης νεκρής ορχήστραςτουποιητή
Νίκος Εγγονόπουλος, Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν (1938). Ποιήματα Α΄, Ίκαρος, Αθήνα 1985, σ. 57-59.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου