Δεν ξέρω πως σε λένε
Δεν ξέρω ποια φωνή σε υμνεί
Κι αν πάντα υποφέρεις
Την κραυγή απ’ της καρδιάς τη ρωγμή
Κύριε αρωγέ, έχεις κιόλας σκεφτεί
Μυστικά τη φυγή
Και χωρίς προσπάθεια γλιστράς
Από τις ικεσίες μου
Ξέρεις πως τραγουδούν οι άγγελοι
Όταν χειρίζεται κανείς το βρεγματικό οστό
Σαν το σφυρί ή την πέτρα
Για να ξεφύγει από την απομόνωσή του;
Ξέρεις την δύναμη απ’ τις εικόνες
Στην κορυφή της κεφαλής και τη λέξη
Στον κόμπο του ζουρλομανδύα;
Πόσο μακριά είσαι κιόλας
Από τον νάρθηκα των δαχτύλων μου
Εσύ, ξένε προστάτη μου;
Το φεγγάρι, το σκυλοφέγγαρο
Με μυκτηρίζει καθώς ξαπλώνω
σκυφτή και τεντωμένη
Να τουρτουρίζω κι από φωτιά να λιώνω
Σβησμένα είναι τα φετινά κεριά
Των χρυσών πικραλίδων
Πύρινα θα αναληφθούν
Πάνω απ’ τα σώματα των πεθαμένων
Και σύντομα πάνω απ’ την καρδιά μου
Μτφρ: Ιωάννα Αβραμίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου