Είμαι η μπόχα. Φέρνω τον λοιμό.
Από τα πέρατα έρχομαι της γης.
Καμιά φορά μου τρέχουνε τα σάλια,
έτσι και φτύσω θα γρυλλίσουν τ’ άστρα
κι εμπρός μου θα σκυλοπνιγούν
δειλοί μεθύστακες το σόι του Άβελ.
Είναι που η μάνα μου θρηνεί; Που άσπρισε
του του πατέρα η κόμη; Ουρλιάζω:
Ο γηραλέος σας ύπνος! Τα βάραθρά σας στέρφα πια!
Γρήγορα θα σας σπείρουν με μια χούφτα χώμα.
Όμως το κούτελό μου εμένα βράζει.
Να ’ναι η τοσοδούλα η λοίμωξη
που έσταξαν στο αίμα μου τα φλέγματα της πόρνης;
Ε και; Σιγά! Του θάνατου ένα ξεροκόμματο
πάντα θα ζέχνει κάπου. Δεν παν στο διάολο όλοι!
Gottfried Benn, Ποιήματα, Μετ. Κ. Κουτσουρέλης, εκδ. Gutenberg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου