Το ξέρω εγώ πόσο πονεί μες στο κλουβί του το πουλί!
Όταν ο ήλιος λάμπει στις αψηλές κατηφοριές,
Όταν ο άνεμος γλυκά τη νέα σαλεύει χλόη,
Και σαν γυαλένιος χείμαρρος κυλάει το ποτάμι.
Στον πρώτο του πουλιού κελαηδισμό το πρώτο σκάει μπουμπούκι
Και το αιθέριο σφρίγος του πετά απ'τον κάλυκά του,
Το ξέρω εγώ πόσο πονεί μες στο κλουβί του το πουλί!
Και ξέρω το γιατί χτυπά μ'απελπισία τα φτερά,
Γιατί τα σκληρά σύρματα ζεσταίνει με το αίμα του,
Ξέρω γιατί ποθεί τρελά σ'ένα κλαδί να κάνει κούνια,
Γιατί χτυπιέται και γαντζώνεται στις βέργες του κλουβιού.
Πονούν,ωιμέ,οι παλιές πληγές κι ας έχουνε πια κλείσει,
Κι είν' οι βελόνες τους σκληρά που τ'αγκυλώνουν και σπαράζει.
Το ξέρω εγώ γιατί χτυπά σπαραχτικά τα δυο φτερά του,
Γιατί,αλίμονο,μες στο κλουβί του κελαηδά,
Και σπάζει τα φτερούγια του,και του πονεί το στήθος,
Ως δέρνεται στα κάγκελα,ζητώντας λευτεριά.
Δεν είναι ξέγνοιαστο,ως θαρρούν,τραγούδι το δικό του
Μα προσευχή που βγαίνει απ'την καρδιά του,
Παράπονο είναι που τρυπά τον ουρανό σα βέλος
Το ξέρω εγώ,γιατί μες στο κλουβί του τραγουδά!
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Εκδόσεις Διόσκουροι,1976
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου