※
Τότε, θυμάμαι,
πολλά πράγματα με ταπείνωναν.
Τώρα ποια ταπείνωση;
Έμαθα το μεγάλο μυστικό.
Να ’μαι παρούσα-απούσα δίπλα τους.
※
Μη με πιέζεις τόσο πολύ
να φέγγω εγώ
ενώ εσύ αφήνεσαι να σκοτεινιάζεις.
Δε θέλω να είμαι Αγία.
Καταλαβαίνεις;
Θέλω να είμαι άνθρωπος,
θέλω να είσαι άνθρωπος!
※
Κοιτάζω…
τα χνάρια του χρόνου
χαραγμένα πάνω σου ..
Έχει μια θλίψη λεπτή
η μαραμένη ομορφιά!
Όμως την Ομορφιά που σβήνει
δεν την μοιρολογούμε!
Υπήρξε και έλαμψε.
Κι όπως όταν κοιτάζουμε τη Δύση τρυφερά,
απλά την αποχαιρετούμε.
※
Νανουρίζουμε τη δυστυχία μας
γράφοντας ποιήματα.
Μα εκείνη καταφέρνει μόνο
να λαγοκοιμάται!
※
Κουκίδες μες στην άβυσσο
και δεν νοιώθουμε ίλιγγο .
Αυτό δεν είναι θαύμα;
Βλέπεις, είναι σωτήριο πράγμα
η έλλειψη επίγνωσης.
Έρχονται όμως στιγμές
που αυτή η γνώση γίνεται
βαριά κι ασήκωτη στους ώμους μας!
※
Μα εγώ τον άλλο τον καρτερώ
να έρθει στη σιωπή μου.
Εκεί, που χωρίς καλύπτρες,
μέσα στην άλλη μου ζωή,
στην ιερή μου ησυχία
ακόμα περιμένω.
※
Κι αν ήταν αυτά που επιθυμήσαμε να τα έχουμε,
θα έπρεπε να μας έχουν χαριστεί εκατό ζωές!
※
Η ζωή μερικές φορές μου φάνηκε
σαν απάνθρωπο βασανιστήριο
όπου τεντώνεις ένα παιδί
να φτάσει δια της βίας στο μπόι του ενήλικα..
※
Η ποίηση, όπως κι ο έρωτας
ζητάει να τα χάσεις όλα,
για να σε φέρει στη μεγάλη εκστατική σιγή.
※
Κι αν είναι να φωτίσει κανείς κάποιους,
πρέπει να αυτοπυρποληθεί
μπροστά στα μάτια τους.
※
ΟΙ αθώοι κουβαλάνε
στην καρδιά τους ένα λυγμό
κι ένα παράπονο, ένα γιατί…
για το άδικο του κόσμου.
※
Υπάρχουν ώρες που ούτε η ποίηση
είναι ικανή να με παρηγορήσει.
Η ψυχή, αν και περίλυπη όμως
μπορεί να σκύβει το κεφάλι
μπροστά στο ακατανόητο!
※
Όμως κορίτσια κι αγόρια Απριλιάτικα
πάντα θ’ αναρριχώνται στις πλαγιές της Άνοιξής τους
για ν’ αγναντέψουν ευοίωνους μελλούμενους καιρούς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου