Ο ποιητής, Φερνάζης τ’ όνομά του,
κοίταξε τ’ αργυρά και τα χρυσά
που ο μεγάλος παίκτης τού προσέφερε.
Τα ζύγισε στα χέρια του: «Είναι σα να λέμε
My kingdom for a horse∙ έτσι δεν είναι;»
«Όπως ορίζεις∙ πάρε τα όλα και άρμοσέ με
σ’ ένα σου στίχο…»
Είτα ο ποιητής
του χαμογέλασε «και μη φοβάσαι∙
κάθε που θα προφέρω τ’ όνομά σου
θα με κερνάς κρασί∙ με αρκούν τα ολίγα.
Βλέπεις εδώ; Θα γράψω τ’ όνομά σου
με γράμματ’ ανεξίτηλα. Κρασί να πιω!»
Κι όπως αλάργευεν ο Γκάλης, ο Φερνάζης
χαμογελούσε ρυθμικά, που γνώριζε
πως γι’ άλλο Γκάλην έγραφε∙ συνωνυμία
Πηγή: Δοκίμιν, Άγρα, 2000 και στον συγκεντρωτικό τόμο Ποιήματα, Ίκαρος, 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου