Σίγουρα υπάρχει μια ομίχλη ανάμεσά μας.
Κι εγώ βγήκα να μιλήσω να σ’ αγγίξω.
Oλοένα έρχομαι κι έρχεσαι
μα να σ’ αγγίξω δεν μπορώ
γιατί δεν πλησιάζεις αρκετά
εκεί όπου η ομίχλη διαλύεται
και γίνεται ολοφάνερο
πως και οι δυο ανασαίνουμε τον ίδιο αέρα!
.......................................................................
Όταν ο αέρας με διάφανες μεταξωτές κλωστές
τυλίγει τους ανθρώπους
αυτός που διαχωρίζει τον εαυτό του πληγώνει
μα πιο πολύ πληγώνεται.
...........................................................................
Βγήκα κι ανοίχτηκα στον κόσμο!
Σ’ αυτούς που τόσο αγάπησα!
Δεν έχω άλλη απάντηση για τη ζωή,
την παρουσία μου μόνο!
..............................................................................
Ονειροπόλος κωπηλάτης ο άνθρωπος
κωπηλατεί αιώνια προς την βέβαιη αβεβαιότητα!
.................................................................................
Είναι απόβραδο πια
μα η κωπηλασία επιμένει.
Όλο και πιο ανώδυνα.
Η θάλασσα πιό ήσυχη.
Ο ουρανός μου
μένει πάντα αδειανός.
Γαλανή σιωπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου