Ι
Οι μέρες μου όλες λάθος μετρημένες
σε τσακισμένα δάχτυλα και καταφαγωμένα
καθώς χυμούσε πάντα πάνω μου το λυσσασμένο τίποτε της ζωής
Δεν έχω χρόνο πιά
με εγκαταλείπουν
οι πράξεις και τα λόγια
Όλα έχουν τώρα την ευπρέπεια αυτών που αποσύρονται
τα χέρια των αγαπημένων μας ψάχνοντας για άλλες χειροπέδες
κι η άμπωτη απ' τα σπασμένα κρύσταλλα του έρωτα
κι ο δήμιος που τελειώνει τη δουλειά του και κάνει το σταυρό του
και γυρνάει κι αυτός στο σπιτικό του
όλα έχουν την ευπρέπεια αυτών που αποσύρονται
και μόνο η φωνή μίας γυναίκας να τρέμει και να τρίζει σα σπασμένη σκάλα
«... το βράδυ μην αργήσεις...»
ποιο βράδυ, θεέ μου, τι να μην αργήσω
μέσα σ' αυτό το αβυσσαλέο παθητικό του χρόνου
Πως τον καιρόν εν ατοπήμασιν εβιότευσα ρεμβόμενος...
Μαρτύρια πάνω στα μαρτύρια
και κρίματα πάνω στα κρίματα
χρεωκόπος του καιρού ασύγγνωστος
και φτάνει τώρα ξαφνικά το μήνυμα ο Αγώνιος πεθαίνει...
Να τον προφτάσω πρέπει, ανάγκη πάσα
τώρα, σ' αυτό το τώρα που δεν είναι χρόνος πιά
αραιώνει αραιώνει το παρόν τριγύρω μου κι ο Αγώνιος πεθαίνει
να τον προφτάσω κι ας μη τον προφταίνω πιά
να ξεκινήσω αμέσως... από που για που
σε μία κατάκοπη ακαταστασία σωριασμένα όλα τα του βίου μου
-έτσι τα βρίσκει όταν έρχεται το μήνυμα
έτσι όπως πριν από μετοίκηση μες σ' έξαλλα δωμάτια
σκόρπια χρειώδη και άχρηστα ευτελή και τιμαλφή ενθύμια και φυλαχτά
φτωχές παρηγοριές της καθημερινής αφής και της χαμοζωής μας
απελπισία του τι να πάρεις τι ν' αφήσεις
απελπισία του να σε νοιάζει ακόμη τι να πάρεις τι ν' αφήσεις...-
σε μια κατάκοπη ακαταστασία σωριασμένα όλα τα του βίου μου
σ' αυτό το τώρα που δεν είναι χρόνος πιά
αραιώνει αραιώνει το παρόν τριγύρω μου
κι είμαι στο πουθενά
και μόνο η φωνή μιάς γυναίκας να τρέμει και να τρίζει σα σπασμένη σκάλα
«... το βράδυ μην αργήσεις...»
Πηγή: Από τη συλλογή Εκ περάτων, εκδ. ύψιλον/βιβλία. Αθήνα 1986.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου