Leopoldo Lugones - Τρία ποιήματα

 Ιστορία του θανάτου μου

Ονειρεύτηκα τον θάνατο και παραήταν απλός:
Μια μεταξένια κλωστή με τύλιγε,
και σε κάθε φιλί της
με μια γύρα λιγότερη μ´ έσφιγγε.
Και κάθε φιλί της
ήταν μια μέρα.
Κι ο ενδιάμεσος χρόνος μεταξύ δύο φιλιών
μια νύχτα. Ο θάνατος παραείναι απλός.

Και σιγά-σιγά ξετυλίχτηκε
η μοιραία κλωστή. Πια δεν τη σταμάταγε
παρά μονάχα ένας κόμπος ανάμεσα στα δάχτυλα…
Όταν αίφνης μάργωσες,
και πια δεν με φίλησες…
Και τον κόμπο έλυσα, και η ζωή μου έφυγε.


Historia de mi muerte

Soñé la muerte y era muy sencillo:
Una hebra de seda me envolvía,
y a cada beso tuyo
con una vuelta menos me ceñía.
Y cada beso tuyo
era un día.
Y el tiempo que mediaba entre dos besos
una noche. La muerte es muy sencilla.
Y poco a poco fue desenvolviéndose
la hebra fatal. Ya no la retenía
sino por un sólo cabo entre los dedos…
Cuando de pronto te pusiste fría,
y ya no me besaste…
Y solté el cabo, y se me fue la vida.


*


Αγάπη αιώνια

Άσε να πέσουν τα ρόδα κι οι μέρες
άλλη μια φορά, για το περβόλι μου σίγουρη.
Ακόμη υπάρχουνε ρόδα εκεί, κι εκείνα, βεβαίως,
καλύτερα ευωδιάζουν σαν είναι όψιμα.

Όπως μαδάνε στις μελαγχολίες σου
όταν μοιάζει γυμνότερο και πιο παγωμένο,
πρέπει να σου φυλά κάτω απ' τον νεκρό του χρυσάφι
βιολέτες ευγενέστερες και πιο σκοτεινές.

Το φθινόπωρο μη το φοβάσαι, αν ήρθε.
Κι ας πέφτει ο ανθός, το κλαδί παραμένει.
Το κλαδί παραμένει για να γίνει η φωλιά.

Και καθώς τώρα φουσκώνει όπως ανθεί,
κούτσουρο ξερό, στα φυτά σου αναμμένο,
φλεγόμενα ρόδα θα ρίξει στη φλόγα σου.



Amor eterno

Deja caer las rosas y los días
una vez más, segura de mi huerto.
Aún hay rosas en él, y ellas, por cierto,
mejor perfuman cuando son tardías.
Al deshojarse en tus melancolías,
cuando parezca más desnudo y yerto,
ha de guardarte bajo su oro muerto
violetas más nobles y sombrías.
No temas al otoño, si ha venido.
Aunque caiga la flor, queda la rama.
La rama queda para hacer el nido.
Y como ahora al florecer se inflama,
leño seco, a tus plantas encendido,
ardientes rosas te echará en la llama.

*


Κοντραμπάσο

Εσύ που την ώρα παρατείνεις, γλυκιά της θάλασσας σελήνη,
των ονείρων του έρωτα• ήρεμο μαργαριτάρι
που η καρδιά το μαζεύει σαν να 'ναι δάκρυα που κάποιος χύνει
και να κλάψει δεν θέλει, να μην μπορεί κανείς να της τα πάρει .

Έτσι η πιστή καρδιά βαρύθυμη γίνεται
και για τούτο ο έρωτας, τραχύς ή απαλός,
τόσο γλυκά επιθυμεί σε κλάματα να λύνεται ,
έτσι που θ' αγαπάς ωραία μόνο αν αγαπάς ως κλαυθμός



Contrabajo

Dulce luna del mar que alargas la hora
de los sueños del amor; plácida perla
que el corazón en lágrimas atesora
y no quiere llorar por no perderla.

Así el fiel corazón se queda grave,
y por eso el amor, áspero o blando,
trae un deseo de llorar, tan suave,
que sólo amarás bien si amas llorando.

Λεοπόλδο Λουγκόνες (Αργεντινή, 1874-1938) 

Μετάφραση: Στέργιος Ντέρτσας

Πηγή: https://www.culturebook.gr/