Νικηφόρος Βρεττάκος - Ο καθημερινός δαίμονας

Κύριε! με όργωσες.Μου πέταξες

έξω τα νεύρα, το υνί σου σκοντάφτει στο κόκκαλο.

Πες μου,τι ψάχνεις να βρεις επιτέλους;

Γυρεύεις τους σπόρους που ανθίζουν την ποίηση;

Γυρεύεις τα χρώματα;

Άδικα!

Με σκότωσες άδικα, Κύριε, και σήμερα!

Χάλασε αν θέλεις έναν πλανήτη σου.

Δεν έκανες τίποτα. Μάταια πόνεσες πάλι τα χέρια σου. Ότι κι' αν κάνεις,

μ' αυτά μου τα χρώματα, μ' αυτούς μου τους σπόρους.

εγώ - 

την εκκλησιά θα την χτίσω.

Κουβαλάω στους ώμους κολώνες φωτός

να στηρίξω τον κόσμο.

Βάθος του Κόσμου