Του νερού άνθη, αγγελικά ! Λουλούδια πλωτά στις λίμνες των πάρκων, σκιρτά ο νους μου
και σας παρασταίνει, όχι στην τεχνητή ετούτη μίμηση δρυμού στο κέντρο της πολιτείας,
αλλά στις φυσικές σας διαμονές, τις υδάτινες κρύπτες.
Τι αραχνοϋφαντα πλάσματα βλασταίνει ο βάλτος ! Ποιους θεούς, ποιες νύμφες, ποιούς
πνιγμένους σκεπάζετε, κανείς ποτέ δεν θα μάθει. ΄Ομως εγώ τις ώρες εκείνες - όταν
κουρασμένος από φιλίες κι αισθήματα νοσταλγώ μια ζωή που να μην ειν' ανθρώπινη -
με σας γυρεύω να ομοιωθώ, γιατί ριζωμένα σ' έναν καθρέφτη πλέετε απρόσιτα, χωρίς
τα γήινα δεσμά, τον ουράνιο θόλο κοιτώντας κατάματα.
Άνθη του νερού, Ίκαρος 1994
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου