Μικρό Ανθολόγιο Ολλανδών Ποιητών (επιμέλεια-μετφρ.: Ιωάννα Αβραμίδου)

NEL NOORDZIJ

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΡΝΗΣ

Θεέ μου αγαπημένε,
Κάνε τους εμπόρους πιο λίγο να καπνίζουν
Να πλένονται λιγάκι παραπάνω
Λιγότερο καφέ να πίνουν
Και συγχώρα τους αμαρτωλούς

Οι αγρότες τα δόντια τους να πλένουν,
Και οι κρεοπώλες με πλαστικά καλύμματα
Τα πτώματα των μοσχαριών να κρύβουν
Να μην είναι τόσο βρωμεροί
Προτού σε μένα έρθουν
Συγχώρα τους αμαρτωλούς

Και βρες μου ένα χωριό σʼ αυτό να κατοικήσω
Δίπλα σε έναν ποταμό:
Μην είμαι μοναχή

Κατά τα άλλα:
Κάνε ανίκανους όλους τους άνδρες
Μέχρι τον τελευταίο
Και συγχώρα τους αμαρτωλούς,

Γιατί κουρασμένη είμαι πολύ
Και νευρασθενική

`

********

JAN HANLO

ΕΤΣΙ ΘΑΡΡΩ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΚΙ ΕΣΥ

Σαν την δροσοσταλίδα της νύχτας πάνω στις πασχαλιές
Και τα ρόδα
Λευκή σαν το κοράλλι και το μαργαριτάρι στα βάθη της θαλάσσης
Σαν το Ωραίο πού κρύβεται βουβό
Μα λάμπει σαν θελήσω να το δω
Έτσι θαρρώ πως είσαι κι εσύ

Σαν γάλα
Σαν κιμωλία
Σαν κόκκινο απαλό πέτρας ωχρής
Σαν πορσελάνη
Σαν κάτι που όντας μακρινό και ταπεινό
Προτού γεράσει έχει πια λησμονηθεί
Σαν τη λυχνίδα και σαν το κερί
Ένα γέλιο και ένα παλιό βιβλίο
Που φτάνει απρόσμενα και είναι τρυφερό
Και σαν κάτι ντροπαλό γενναιόδωρο είναι και ζηλευτό
Ιερό και εύθραυστο συνάμα
Έτσι θαρρώ πως είσαι κι εσύ

*

ΣΚΟΤΟΣ

Κάποτε κρεμόταν απʼ το λαιμό μου ένα μετάλλιο
Και κάποτε ένα παιδί

Μαύρισε το ασήμι
Σκοτείνιασαν οι αναμνήσεις

Σκοτεινιασμένα μάτια σκοτεινιασμένη ανάσα
Σκότη συλλέγω ως το θάνατο

`

*******

GERRIT ACHTENBERG

Και κουνούν τα φύλλα πέρα δώθε
Τις αναμνήσεις τους πάνω από την κεφαλή μου
Ω, ανάσα, που κάποτε σε πίστεψα,
Ω, ιστορίες, που ήμασταν εμείς οι ίδιοι
Στον κόσμο εκείνο, που έχει ξεραθεί και σκόνη έγινε
Στον άνεμο, που με μανία φυσά πάνω από μένα,
Εδώ όπου ξαπλώνω και τα μάτια μου κλείνω
Και βλέπω να λικνίζεται ένα δέντρο πάνω από την κενή
Γήινη κηλίδα, τη μόνη που απόμεινε

`

************

IDA GERHARDT

Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ

Κύριε,
Γράφω με φτερό κοράκου
Η καρδιά μου, η καρδιά του
Η τιμή του, η τιμή μου
Δεν έχουν τίποτε κοινό
Γράφω με φτερό κοράκου
Γράφω με μελάνι κορακί
Το σύμβολο: Όχι

`

***************

HANS LODEIZEN
I
Ξαπλωμένος
Επάνω στους μηρούς σου θέλω να κοιμηθώ
Σκεπασμένος από των ματιών σου τον ουρανό

Τα πόδια σου είναι πολύ μακριά κι όμως
Είναι δικά σου όπως ένας
Χαρταετός που ξέμεινε ψηλά
Μια μέρα θερινή

Μένω σε άλλο σπίτι, καμιά
Φορά σε συναντώ
Κοιμάμαι πάντα μοναχός
Και είμαστε παντοτινά μαζί

ΙΙ
Η πραότητά σου αυτή
Είναι μοναδική, το στόμα σου
Ήταν σπίτι όπου κατοικούσαμε
Κοιμόμασταν και προσευχόμασταν

Μέσα από σένα
Προσέλαβα τον κόσμο
Και δεν υπήρξα δύσπιστος
Απέναντι στο βράδυ
Μέσα από σένα αποκοιμιόμουν, ζούσα
Μέσα από σένα μπορώ να αγαπώ
ΙΙΙ
Όλο
Κι απομακρύνομαι
Από το σώμα σου
Είμαι σε ταξίδι μακρινό

Όπου σε ξαναβρίσκω
Στην ακτή
Στο νησί
Είσαι για μένα μοναδική

Πηγή: https://www.poiein.gr/2014/03/19/aieieuaei-ieeaiathi-dhiecothi-iaouonaoc-euuiia-aanaissaio/