Αυτός, που, ακούγοντας το βήμα των συντρόφων του
να ξεμακραίνει πάνω στα χαλίκια, μες στη μέθη του,
αντί να κατεβεί τη σκάλα που ’χε ανέβει, πήδησε ίσα
τον τράχηλό του κόβοντας, έφτασε πρώτος
μπροστά στο μαύρο στόμιο. Κι ούτε που χρειάστηκαν
εκείνες οι μαντείες του Τειρεσία. Κι ούτε που άγγιξε
το αίμα του μαύρου κριαριού. Το μόνο που ζήτησε
ήταν μια πήχη τόπος στ’ ακρογιάλι της Αιαίας
κι εκεί να στήσουν το κουπί του — εκείνο που ’λαμνε
πλάι στους συντρόφους του. Τιμή, λοιπόν, και δόξα
στ’ όμορφο παλικάρι. Αλαφρόμυαλο το ’παν. Ωστόσο
μήπως δε βοήθησε κι εκείνο κατά δύναμη
στο μεγάλο ταξίδι τους; Για τούτο, κιόλας, ο Ποιητής
το μνημονεύει χώρια, αν και με κάποια περιφρόνηση,
κι ίσως γι’ αυτό ακριβώς με πιότερο έρωτα.
Γιάννης Ρίτσος, Μαρτυρίες. Σειρά δεύτερη, Κέδρος, Αθήνα 1966 [= Ποιήματα Θ΄(1958-1967), Κέδρος, Αθήνα 1989, σ. 276].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου