Ωραία,
όπως στη δροσερή πέτρα
της πηγής, το νερό
ανοίγει μια πλατιά αστραπή αφρού,
έτσι είναι το χαμόγελο στο πρόσωπό σου,
ωραία.
Ωραία,
με λεπτά χέρια κι αδύνατα πόδια
σαν αλογάκι από ασήμι,
βαδίζοντας, ανθέ του κόσμου,
έτσι σε βλέπω,
ωραία.
Ωραία,
με μια φωλιά από χαλκό πλεγμένο
στο κεφάλι σου, μια φωλιά
χρώμα από μέλι σκοτεινό
όπου η καρδιά μου καίει κι αναπαύεται,
ωραία.
Ωραία,
δεν σου χωράν στο πρόσωπο τα μάτια,
δεν σου χωράν τα μάτια σου στη γη.
Υπάρχουν χώρες και ποτάμια
μες στα μάτια σου,
η πατρίδα μου είναι στα μάτια σου,
κι εγώ περπατάω πάνω τους,
αυτά δίνουν φως στον κόσμο,
όπου εγώ περπατάω,
ωραία.
Ωραία,
τα στήθη σου σαν δυο ψωμιά φτιαγμένα
από χώμα δημητριακό και χρυσή σελήνη,
ωραία.
Ωραία,
τη μέση σου
την έκανε το χέρι μου ποτάμι όταν
πέρασε χίλια χρόνια απ’ το γλυκό κορμί σου,
ωραία.
Ωραία,
τίποτα δεν υπάρχει όπως οι γοφοί σου,
ίσως η γη να έχει
σε κάποιο μέρος μυστικό
το άρωμα και την καμπύλη του κορμιού σου,
ίσως σε κάποιο μέρος,
ωραία.
Ωραία, ωραία μου,
η φωνή σου, το δέρμα, τα νύχια σου
Ωραία, Ωραία μου,
η ύπαρξή σου, το φως, η σκιά σου
ωραία,
όλα αυτά είναι δικά μου, ωραία,
όλα είναι δικά μου, κι εσύ,
όταν βαδίζεις ή στέκεις,
τραγουδάς ή κοιμάσαι,
πονάς ή ονειρεύεσαι,
πάντα,
είσαι δική μου, ωραία μου,
πάντα.
Pablo Neroyda / Los versos del capitan / Οι στίχοι του καπετάνιου / μετ. Βασίλης Λαλιώτης / δίγλωσση έκδοση / εκδ. Τύρφη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου