Πάνε κι έρχονται τα λύματα τής «πληροφόρησης» κατά τούς ανέμους των προγραμμάτων και κατά τις ανάγκες των προγραμματιστών. Όσο για τις πραγματικές ανάγκες, σκάβουν αλλού τα λαγούμια τους μεταθέτοντας τις εκρήξεις τους στο μέλλον. Άλλοι θα πληρώσουν τις φανφάρες τής εθνικής οπερέτας, άλλες κλάσεις θα κληθούν να αιμοδοτήσουν αυτά τα υπό μεγέθυνση μικρόβια οράματα.
Πάνε κι έρχονται τα λύματα. Η αμηχανία των πωλητών «ειδήσεων» ανακυκλώνει τα «γεγονότα» και τα «θέματα» στην αγορά, ανακατεύει απ’ την αρχή τα χαρτιά τής τράπουλας σε μια προσπάθεια να ξαναζωντανέψει το παιχνίδι – αλλά τα ψάρια είναι λιγότερα απ’ τα δολώματα στα κανάλια. Ο ανταγωνισμός εξαγριώνει τούς ψαράδες και τούς μετατρέπει σε κυνηγούς κεφαλών. Το παιχνίδι χοντραίνει σε πόλεμο κι ο πόλεμος σε θέαμα. Σκανδαλοτρόφοι και σκανδαλοθρεμμένοι ανατέλλουν κάθε βράδυ στα «παράθυρα» τής ενημέρωσής μας απ’ όπου ωρύεται κερδαλέος και ξετσίπωτος ο λόγος τού Τίποτα. Και μέσ’ απ’ αυτόν τον παρδαλό ορυμαγδό εκτοξεύεται και το εμβριθές ερώτημα : «Γιατί σιωπούν οι διανοούμενοι;»
Το ερώτημα, έτσι όπως τίθεται συνήθως, δεν είναι απλώς κούφιο, υποκριτικό, λαϊκιστικό και εισαγγελικό. Είναι προπάντων ψεύτικο, αφού δεν είναι δα και λίγοι οι διανοούμενοι που παίζουν το παιχνίδι τού δημοκρατικού διαλόγου με τους ενημερωτές τού λαού – οπότε θα μπορούσε ίσως κανείς να πει στους ερωτώντες : «Μη φτύνετε κόντρα στον άνεμο! Γιατί εσείς είστε οι διανοούμενοι».
Πηγή Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, ο Κάντιος και τά Βαλκάνια / ασκήσεις λογικής, εκδόσεις ύψιλον/βιβλία, 2002.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου