Η πλέρια μοναξιά του
μοιάζει σαν καθαρμός.
Σάμπως να ζει
σε μιαν απέραντη έρημο
που οι φλόγες του ήλιου της
τον ξεγυμνώνουν
ακόμη κι απ’ το σάρκινο ρούχο
της ευλαβικής ψυχής του.
Σαν ν’ απομένει
ολόφωτος κι ολόστραφτος
παράξενος άλλου καιρού γυμνήτης.
Κάτι, αν θες
σάμπως ξανθό μελόκερο ευωδερό
που εδώ στο μυστικό μετόχι του
μπηγμένο επάνω σ’ ένα κεραμίδι
λιώνει ομπρός στα πόδια του Θεού
μακριά απ’ τους ενάντιους ανέμους.
Τα Άνθη της Σιωπής, 1989
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου