Ετούτη εδώ η βεράντα μου
- το παραδέχομαι -
δεν είναι η κουπαστή ενός καραβιού
ούτε η ταράτσα ενός παραθαλάσσιου ξενοδοχείου.
Αυτές οι γλάστρες εκείδά
δε φτιάχνουν, βέβαια, κανένα δάσος
μα ό,τι και να πει κανείς
μου δίνουν κάποια αίσθηση εξοχής το δίχως άλλο.
Ύστερα είναι - κοίτα! - το φεγγάρι
που στέκεται ολόφωτο εκεί άψηλα
- στέκεται ή δε στέκεται τι αλλάζει; -
κι απόψε και για μένα ξενυχτά.
Κι εκτός απ’ όλ’ αυτά
είναι και οι κεραίες στις ένα γύρω μου ταράτσες
που ετούτη τη στιγμή ακριβώς
κάτω απ’ αυτό το φεγγαρόφωτο
μοιάζουνε με κατάρτια πλοίων...
Θεέ μου τι όμορφα που μυρίζει η θάλασσα απόψε!
Πηγή: Μαθητεία στη μοναξιά, 1985.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου