Αναστασία Δημητροπούλου - [άτιτλο]

Οι μνείες του κόσμου, Δεν αντηχούν τα ξημερώματα° Ένα μικρό αηδονάκι μόνο, Περνώντας σκυφτά, Απ τις ουράνιες σφαίρες αντηχεί, Στο βλέμμα ενός περαστικου, Χαμένη ομορφιά που είσαι ανίκανος να θυμηθείς από πού προέρχεται Παιδί, τυλιγμένο στη ρόμπα της μάνας σου, Χριστούγεννα, Με βλέμμα καρφωμένο στο παράθυρο Ανασαίνεις Την ελευθερία της νύχτας Σαν το καντήλι που κρατάς στα χέρια κ όλοένα σβήνει, Αιώνια κληρονομιά σου Μαζί με το φτερούγισμα Απ' τις ουράνιες σφαίρες αντηχεί, Στο βλέμμα ενός περαστικού, Χαμένη ομορφιά που είσαι ανίκανος να θυμηθείς από πού προέρχεται Παιδί, τυλιγμένο στη ρόμπα της μάνας σου, Χριστούγεννα, Με βλέμμα καρφωμένο στο παράθυρο Ανασαίνεις Την ελευθερία της νύχτας Σαν το καντήλι που κρατάς στα χέρια κ όλοένα σβήνει, Αιώνια κληρονομιά σου Μαζί με το φτερούγισμα