«Τα μαθήματα ήρχισαν με μίαν προσλαλιάν προς τους μαθητάς, εις την
οποίαν είπα τα εξής περίπου: ‘Δεν είμαι από τους δασκάλους τους
οποίους εγνωρίσατε μέχρι τούδε. Θέλω να γίνω φίλος σας και όχι
τύραννος, να σας φανώ ωφέλιμος και όχι να σας κάμω δειλούς και
ταπεινούς· να με σέβεσθε και να με αγαπάτε και όχι να με τρέμετε..
Έως χθες ήμουν και εγώ μαθητής και δεν επιθυμώ να με μισήσετε,
όπως εμίσησα εγώ μερικούς από τους δασκάλους μου. Δεν θ' απαιτώ να
μαθαίνετε μεγάλα πράγματα, τα οποία να μη σας αφήνουν καιρόν να
παίζετε, ως απαιτεί η ηλικία σας. Αλλά τα ολίγα αυτά εννοώ να τα
μαθαίνετε καλά. Φρονώ ότι με το γλυκύ θα κάμωμεν καλύτερα την
εργασίαν μας, ενώ οι άλλοι δασκάλοι νομίζουν απαραίτητον το ξύλον
και τας ύβρεις. Οι μαθηταί μου ήκουσαν τους λόγους μου με έκπληξιν,
ήτις επί τέλους μετεβλήθη εις ακτινοβόλημα χαράς.
— Λοιπόν είσθε σύμφωνοι; τους ηρώτησα.
— Σύμφωνοι, απήντησαν.
Και ετήρησαν την υπόσχεσίν των, όπως ετήρησα και εγώ την ιδικήν
μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου