Εγώ θα έχω κάνει ανόρθωση στήθους. Εσύ θα φοράς γυαλιά και θα μπερδεύεις τις ώρες που θα πρέπει να παίρνεις τα φάρμακά σου. Θα τα έχεις μέσα σ'εκείνα τα κουτάκια με τα διαχωριστικά. Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη... Θα ξαναβρεθούμε στο σπίτι μας που θα κατοικείται πια από άγνωστους, ξένους. Θα τους δώσουμε ενοίκιο ενός μηνός να λείπουν. Για ένα μόνο βράδυ. Θα έχεις πει ψέματα στην γυναίκα σου. Κάτι θα βρεις. Κάτι. Ψέματα. Θα ανοίξουμε διάπλατα όλες τις μπαλκονόπορτες. Το σπίτι θα μεταμορφωθεί όπως τότε. Οι κουρτίνες θα ξαναγίνουν για λίγο γαλανές, ένας χοντρός γάτος θα ξανατρίβεται στα πόδια μας. Οι τοίχοι θα έχουν ξανά φωτογραφίες και πίνακες αντίγραφα του Andy Warhol κι η μυρωδιά τους θα μας πληγώνει. Θα χωθούμε κάτω από την ίδια κόκκινη κουβέρτα και θα φοράμε χοντρές κάλτσες. Θα σου διαβάζω όλη νύχτα Τριβιζά –παραμύθια ντορεμύθια– και θα πίνουμε. Επαναλαμβάνοντας λέξεις τόσες πολλές φορές μέχρι να χάσουν τη σημασία τους. Δεν θα σε ακουμπήσω ούτε μία φορά. Όταν ήμουν μικρή και έπεφτε κανένα σπουργιτάκι από το δέντρο στο μπαλκόνι μας, μου λέγανε να μην το πιάνω γιατί θα μυρίζει ανθρώπινα κι όταν θα γύριζε στη φωλιά του η μάνα του δεν θα το αναγνώριζε. Το ξημέρωμα θα μας βρει προσπαθώντας να συγχρονίσουμε τις αναπνοές μας. Θα φορέσουμε τα μάτια που φοράνε εκείνοι που βλέπονται τελευταία φορά και σαν τρελοί θα τρέξουμε προς την έξοδο. Η μνήμη μας θα ανακαλεί τους τίτλους τέλους για όλο το υπόλοιπο της ζωής μας. Θα τους ανακαλεί όπως στις ταινίες. Όταν μαυρίζει το τελευταίο πλάνο και βλέπεις τους πρωταγωνιστές στην ακρούλα καθώς η κάμερα απομακρύνεται... Κρυώνεις αγάπη μου; Nα σου φορέσω κάτι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου