Η κεφαλή σου, η κίνηση, η θωριά σου,
είν’ όμορφα ως τοπίο εαρινό
Παίζει το γέλιο μέσ’ τα μάγουλα σου
σα δροσαγέρι σε λαμπρό ουρανό!
Στο διάβα σου οι βαρύθυμοι διαβατές
στέκουν, θαμπώνονται απ’ την τόση υγεία,
που σα φωταύγεια ξεπηδά απ τις πλάτες
κι απ τα λευκά σου μπράτσα τα γυμνά!
Τ’ ανοιχτά χρώματα κ’ η ποικιλία που
να ’χει θες κάθε σου φορεσιά,
φέρνουν στων ποιητών τη φαντασία
λουλουδινου χορού τη ζωγραφιά.
Κάθε σου παρδαλότρελο φουστάνι
το παρδαλό σου μοιάζει το μυαλό·
θεότρελη που μ’ έχεις ξετρελάνει,
σε μισώ τόσο όσο και σ’ αγαπώ!
Κάποτε μέσα σ’ ένα ωραίο κήπο
την ατονία μου σέρνοντας βαριά,
ένιωσα σα μιας ειρωνείας χτύπο
να μου ξεσκίζει ο ήλιος την καρδιά.
Κ’ η άνοιξη, τα πράσινα της πλούτη
μου ταπείνωσαν τόσο την ψυχή,
ξεδικήθηκα σ’ ένα άνθος τούτη
της φύσης την αυθάδεια τη σκληρή!
Το ίδιο θα ’θελα μια νύχτα τώρα
στου ωραίου σου κορμιού τους θησαυρούς,
όταν των ηδονών σημαίνει η ώρα
άναντρα να συρθώ, σιγά σ’ αυτούς;
τη σάρκα σου τη χαρωπή να τιμωρήσω,
να σου μαράνω των στηθιών σου τη δροσιά,
και τον κατάπληχτο λαγώνα σου να σκίσω,
ν’ ανοίξω πάνω μια πληγή πλατειά, βαθειά,
κι ω γλύκα που τρομάρας φέρνει ζάλη!
μέσα στα χείλη τα καινούρια αυτά,
πιο λαμπερά στο χρώμα και στα κάλλη,
να χύσω το φαρμάκι μου, κυρά!
μετάφραση: Γιώργος Σημηριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου