Απ’ όλα τα γραφτά του Δάσκαλου, θυμηθείτε τις
ιερογλυφικές του
εξομολογήσεις, όπου ξεσπάει πια και κατακομματιάζει τη
μάσκα του
με μάτι τρελού, γεμάτος τρόμο, απόγνωση:
«Βοήθεια, χάνομαι, τι θ’ απογίνει πια μ’ εμένανε;»
ή «Ξύπνησα το πρωί, Τρόμος! Τρόμος!»
ή εκείνος ο εξαθλιωμένος του ναρκισσισμός
μπροστά στο καθρεφτάκι του με την εκδίκηση του πρωινού
φωτός
«Είμαι χλωμός και άσχημος, ενώ τις τρεις πρώτες ημέρες
άνθρωποι με συνεχαίροντο για την τόσο καλή μου όψη».
5 Αυγούστου 1897.
Παρακάμπτω τη δυσκολία του ν’ αποφασίσουμε
αν εννοείται σαν αιτία ο αλκοολισμός,
ο αυνανισμός ή ο ομοσεξουαλισμός του –
μετά από κάποια κραιπάλη του σ’ ένα maison de passe (Rue
Mosque Attarine…)
που αφού κυλίστηκε στα βρώμικα σεντόνια ενός
νοικιασμένου κρεβατιού
οληνύχτα με κάποιο ισχνό και κουρασμένο αγόρι,
νιώθει το αδιέξοδο της ζωής που τόνε περιμένει:
αλλάζει τίποτα αν ο ένας πιστεύει αυτό
ή άλλοι έχουν πεισθεί για τ’ άλλο;
Εκείνο που κρατάμε ωστόσο είναι η κραυγή,
η ακατέργαστη, αφτιασίδωτη απελπισία,
ένα πρόσωπο που αρχίζει να ρυτιδιάζει
λίγο πριν βάλει τα ψιμύθια της παράστασής του,
η κραυγή του μαδημένου παγωνιού
που εκλιπαρεί βοήθεια, ξέροντας πολύ καλά πως δεν υπάρχει
πουθενά.
Αυτή η κραυγή στ’ αυτιά μας, ίδια πάντα…
Καβάφης καθ’ οδόν – Δέκα φαντασιώσεις πάνω στον Καβάφη, Καστανιώτης, 1984.
Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου