Πολλές oi νύχτες πού προσπάθησα -
όμως γιατί; για να σέ φέρω πίσω;
Θά 'βγαίνες απ’ τό παρελθόν, εσύ
πού τώρα πια δεν είσαι τίποτ' άλλο,
μόνο για να ’ρθεις να με συναντήσεις
εδώ, στου κόσμου την προσπάθεια,
σ’ αύτη την άδεια λύπη πού ’χει γίνει
το σπίτι μου, σαν ίσκιος με τούς ίσκιους,
να μπαινοβγαίνεις στις φωτογραφίες,
να παίζεις το κρυφτό μέσα στις λέξεις;
Κι αν κάπου δεν σταθείς, πώς θα σέ κλάψω;
Όπως οι αμπελουργοί [
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου