Ο δικός μου θεός πίνει νερό από την πηγή των τρελών στο βουνό. Υποφέρει από αυπνίες, καπνίζει άφιλτρα, διαβάζει Σαίξπηρ, Γκόρκι και Ντοστογιέφσκι, ακούει Johhny Cash και απαγγέλει δυνατά Πλάτωνα και Αριστοτέλη τις Κυριακές.
Βλέπει ασπρόμαυρες ταινίες του ’50 και φτιάχνει μυστικές ζούγκλες αστεροειδών στο κεφάλι μου. Πίνει κοκκινέλι μαζί μου τις νύχτες, μεθά και ζωγραφίζει για μένα άγρια γεράκια κι αλαφιασμένα σύννεφα.
Τα πρωινά στο λιμάνι πετροβολάμε καράβια επειδή φεύγουν και το σούρουπο κόβει τον ουρανό σε παράλληλες μωβ λωρίδες. Δύο ραντάρ είμαστε, που ανταλλάσουν ματιές καθώς γυρίζουν πάνω σε ένα πύργο ελέγχου.
Γύρω μας εκατομμύρια ανατιναγμένα μπαλκόνια, λουλούδια που ανθίζουν και πεθαίνουν σε δευτερόλεπτα, σπίτια που με την ίδια ταχύτητα χτίζονται και αποσυντίθενται σταθερά οδεύοντας στην υλική τους καταστροφή και άνθρωποι που περιστρέφονται κι αυτοί δίπλα μας στη νύχτα των πόλεων, με το βλέμμα στα απόμακρα αεροπλάνα που εκρήγνυνται με την αυγή.
Δεν τον έχω, δεν με έχει, δεν χάσαμε τίποτα….
Αναδημοσίευση από: bibliotheque.gr (30/04/2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου